Ha allemaal! Op dit moment zit ik in de Tulum Art Club, met een espresso frio en een vegan brownie met banaan en kokosmelk, net Amsterdam dus ;). Het is bijna 7 uur en het is de eerste keer dat ik echt rustig in mijn eentje ben gaat zitten om wat te typen over onze reis. Hiervoor hebben Thijs en ik samen verwoede pogingen gedaan om een paar rustige uurtjes te vinden in een koffietentje om wat aan de website (en ons huiswerk Spaans) te werken, maar er was eigenlijk steeds wat leukers te doen… Met andere woorden: we hebben het heel erg naar ons zin en de afgelopen weken zijn voorbijgevlogen! We zijn gestart in Colombia, vorige week vlogen we naar de Mexicaanse stad Merida van waaruit we met de bus naar het kustplaatsje Tulum zijn gereisd. Morgen is het onze laatste dag in Tulum en zijn we alweer toe aan de vijfde week en het derde land van onze reis: Belize. In deze eerste post zal ik proberen de tijd een beetje in te halen en een korte introductie te geven over onze avonturen tot nu toe. Dan volgt binnenkort meer!

Een warm welkom
Op 1 september, vandaag dus precies een maand geleden, vlogen Thijs en ik naar Bogotá, de eerste bestemming van onze reis. Een van de dingen die we graag willen bereiken in deze zes maanden, is dat we goed Spaans leren spreken. We kozen er daarom voor om de eerste vier weken van onze trip op Spaanse les te gaan in Bogotá, een stad waar vrij accentloos Spaans wordt gesproken (in tegenstelling tot de kustplaatsen Barranquila en Cartagena bijvoorbeeld) en waar daarnaast veel vrienden en kennissen van ons wonen!

Na een prima vlucht kwam onze vriend Rami (kort voor zijn eerste achternaam Ramirez) ons ophalen van het vliegveld. Thijs en Rami leerden elkaar kennen in Delft toen ze daar samen voetbalden voor Ariston’80 en sinds die tijd zijn we goede vrienden. Vorig jaar is hij na drie jaar Nederland voor werk weer teruggegaan naar Bogotá. Het was dus heel erg leuk om hem weer te zien en eindelijk zijn stad te leren kennen! Na het vliegveld gingen we direct samen naar de ‘zona-t’, het populaire winkel en restaurantgebied in Noord-Bogotá. Het Colombiaanse voetbalelftal had eerder die dag met overmacht gewonnen van Venezuela, dus het was gezellig druk in de stad. Mateo, een andere Colombiaanse vriend (ook via Ariston), was toevallig in de buurt dus na het eten van een paar empanada’s ontmoetten we hem voor het eerst sinds drie jaar voor een biertje in de stad. We waren ondertussen al zo’n 23 uur onderweg, dus helemaal kapot gingen we niet al te veel later naar huis.

De eerste twee weken logeerden we in het huis van Rami en zijn ouders. We werden daar enorm gastvrij ontvangen en draaiden volledig mee in het gezinsleven van de familie Ramirez-Arjonez. Omdat we niet getrouwd zijn, had de familie wegens hun geloofsovertuiging liever niet dat we samen een kamer deelden. Een beetje onwennig voor ons natuurlijk, maar we wilden hun wens uiteraard respecteren. Wat ook wennen was, maar op een andere manier, was de aanwezigheid van Dora. Zij werkt voor de familie en zorgt 6 dagen per week onder andere voor de was maar vooral voor het eten. Elke dag stonden we rond 7 uur op om naar onze Spaanse les te gaan, en standaard werden we om half 8 geroepen omdat ons ontbijt klaarstond.
Wanneer we rond 2 uur ’s middags weer thuiskwamen, werd de lunch geserveerd. In Bogota (en vast in heel Colombia, maar daar zijn we nog niet geweest) is de lunch de belangrijkste maaltijd van de dag, maar eigenlijk zijn de meeste maaltijden veel en groot. ’s Ochtends kregen we minimaal twee eieren, gescrambled met een uitje en een tomaatje, of gebakken (met al dan niet een stuk vlees). Daarnaast een arepa (maispannekoekje) of brood en een groot glas jugo (vruchtensap). In de middag kregen we vaak een Colombiaanse variant op het oerhollandse AVGtje, met dan vooral een nadruk op de aardappelen en het vlees, en een kleine bijrol voor de groenten. Elke dag was het weer een verrassing wat we kregen, maar het was altijd heerlijk. Onze favoriet: ajiaco, een soep met verschillende aardappelen, kip en avocado, muy rico!

#Bogotateamo
Door de warme ontvangst en het weerzien met oude vrienden voelde de stad al heel snel vertrouwd. Binnen een paar dagen lieten we de stoplichten links liggen en staken we al zigzaggend de drukke wegen over, kenden we de kleine tussenweggetjes, de beste koffietentjes en we liepen we de 5 piso’s van onze school (bijna) zonder hijgen omhoog, ondanks de ijle lucht op 2600m. Hoewel Bogota net als alle grote steden nog steeds gevaarlijke gebieden heeft, is de stad de laatste jaren veel veiliger geworden. Wij voelden ons overdag heel vrij in de stad en wandelden overal naartoe. In de avonden (na zonsondergang, zo rond 6 uur) ben je iets beperkter en kan je beter een uber/taxi/autovaneenvriend nemen om naar bepaalde stukken van de stad te gaan, zoals het oude centrum Candelaria. Ondanks de vele (vele!!) auto’s, is Bogotá een relatief groene stad. Er staan overal bomen langs de wegen en er zijn een heel aantal stadsparken. Parque 93 en Parque de Virey waren onze lievelingsplekken, waar je je even kan afzonderen van het stadsgeweld; de auto’s, motoren en de vieze stadsbussen die je af en toe letterlijk de adem benemen. Vanaf daar – maar eigenlijk overal waar je bent in de stad zie je de groene toppen van de bergen die de stad omarmen.

Amor y amistad
September is in Colombia de maand van de liefde en vriendschap. Twee prachtige thema’s die goed aansluiten op de 3,5 week die we daar hebben doorgebracht. Het was geweldig om onze vrienden uit Delft en New York weer te zien in hun eigen stad, en via hen en onze Spaanse school hebben we ook heel veel nieuwe lieve mensen leren kennen. Voor ons een perfect begin van onze reis, waar we nu al met een heel warm gevoel naar terugkijken. De komende tijd zal ik nog wat uitgebreider schrijven over onze ervaringen, maar op Instagram kun je alvast een visuele impressie van al onze avonturen de afgelopen maand bekijken. Op de website komen ook meer foto’s dus hou de blog goed in de gaten! Voor nu, een abrazo grande voor jullie allemaal en tot snel![/vc_column_text][/vc_column][/vc_row][vc_row][vc_column width=”1/2″][ut_service_column headline=”Historisch moment en spannende tijden”]Naast algemene zaken als familie, vrienden en werk, het weer (drie seizoenen op een dag), het verkeer (druk) en het eten (veel) wordt er nu veel gepraat over de op handen zijnde stemming (op 2 oktober) voor of tegen het verdrag dat de Colombiaanse overheid na jarenlange onderhandeling heeft opgesteld met de guerrillero’s van de Farc. Het is een historisch moment in de geschiedenis van Colombia, maar je merkt toch dat er veel verdeeldheid is over de inhoud en consequenties van het verdrag. De laatste jaren merken vooral de Bogotanen (en andere stedelingen) weinig meer van het conflict, dat zich vooral in de minder bereikbare ‘rural areas’ afspeelt en vooral veel invloed heeft op het leven en de kansen van de mensen daar. Een vriend vertelde ons dat veel stedelingen daarom naar ‘nee’ neigen omdat een ratificering van het verdrag waarschijnlijk leidt tot hogere belastingen, lage tot geen straffen en politieke participatie voor de guerrillero’s. Maar daarnaast zorgt het ook voor een einde aan de oorlog en een beter leven voor mensen buiten de stad. Hij en veel andere vrienden stemmen daarom voor – voor een andere toekomst, hoe onzeker verandering soms ook maakt.[/ut_service_column][/vc_column][vc_column width=”1/2″][ut_service_column headline=”Bogotá”]Met haar 8-10 miljoen inwoners is Bogotá de 5e stad van Zuid-Amerika. Ondanks de gigantische omvang van het land, woont ongeveer 1/5e van de Colombianen in de hoofdstad, waardoor de huizen zich steeds verder uitstrekken over de bergkammen die de stad als het ware omarmen. Door de moerassige ondergrond is het lastig om hoge gebouwen neer te zetten. Dit is ook een van de redenen waarom er geen metro rijdt, maar een soort snelbus, de ’transmilenio’ die het verplaatsen van al die mensen maar nauwelijks aan kan. Bogotá is, net als New York, opgebouwd uit calles (avenues) en carreras (streets), waardoor het relatief gemakkelijk navigeren is. Het stadscentrum met het bekende Bolivarplein (voor de Narcos-kijkers onder ons) ligt in het zuidoosten op carrera 1, in het noordwesten ligt de stadsgrens ongeveer op carrera 127. De calles lopen ongeveer van 1 tot 237. Om een idee te geven van de afstand: de ouders van Rami wonen in Chico-Noord, calle 100, carrera (#) 13. Dit is vlakbij Parque 93 (calle 93 en #13-15) en zo’n 40 minuten lopen van onze Spaanse school (calle 77 #14). Ons dagelijks leven speelde zich vooral af in het gebied calle 100-77 & carrera 8-15, maar een heel klein gedeelte van de stad dus eigenlijk!